Lucien neemt samen met Vélo Afrique deel aan de bouw van scholen in Afrika

Vélo Afrique is een vrijwillige organisatie die fietsreizen organiseert in Afrika en investeert in beter onderwijs ter plaatse. Wat een prachtinitiatief! Elke deelnemer heeft een hart voor fietsen én engageert zich tot het inbrengen van fondsen die integraal worden besteed aan de bouw van scholen waarmee kinderen een kans op een betere toekomst krijgen. Al fietsend onbekende oorden verkennen voor het goede doel! Yes, we can!

Met de eigen mountainbike (en wat voor één! Met heel veel dank Lucien) fiets je door Oeganda, Kameroen of Rwanda op eigen tempo, maar mét de nodige teamspirit. Een zevental intense dagen laat je je onderdompelen in de Afrikaanse cultuur en natuur.

De editie van 10 tot 20 november 2022 naar Oeganda stond al enkele jaren gepland. Corona gooide meermaals roet in het eten, reisdata verschoven, het verlangen groeide en daarmee ook de dromen om eindelijk uit een ellenlange mondiale quarantaine te kunnen uitbreken. De jarenlang ingeschreven deelnemersgroep was ondertussen aangegroeid tot zo’n 60 personen van over heel Vlaanderen. We leerden mekaar en wederzijdse capaciteiten al stilaan er- en verkennen door verschillende informatiebijeenkomsten en een mountainbikeweekend in Houffalize. Een twee weken voor vertrek leek de reis alweer gedoemd: Ebola was verder doorgebroken in Oeganda met een negatief reisadvies tot gevolg. Kans op overlijden bij een besmetting met Ebola is meer dan 50%, repatriëring zou niet verzekerd zijn… Onverantwoord op alle vlakken om te vertrekken naar Oeganda…

Gelukkig is Velo Afrique een organisatie die snel kan schakelen en gewend is om op meerdere bestemmingen in Afrika fietsreizen te organiseren. Ingeschreven deelnemers kunnen kiezen: ze stellen het vertrek uit tot reizen naar Oeganda terug veilig is… of verleggen de bestemming naar Kameroen! Lang genoeg gewacht om uit quarantaine te breken, Kameroen, here I come!

Euhm… enkele kanttekeningen daar gelaten… Door de plotse ommezwaai moet de deelnemersgroep wel ingeperkt worden tot 45 max. En het parcours is zwaarder, intenser, met vooral veel en veel meer hoogtemeters, hobbeligere paden, ruwe wegen…

Genoeg gewacht! I can do anything! Nog twee weken om te trainen! Eigenlijk wilde ik toch al liever naar Kameroen! En nu heb ik een excuus als ik het niet aankan (wat echt echt echt niet de bedoeling is)... Er fietst een dokter mee! Een volgwagen is voorzien voor het grootste deel van het parcours (waar de wegen het toelaten. En wat echt echt echt niet de bedoeling is.

Let’s go!

Fara Deburchgrave

PS: Benieuwd naar de rest van mijn avonturen daar? Mijn dagboek staat onder deze foto :-)

Dagboek van Fara

Aankomst – Dag 1

Na een korte nacht en een lange vlucht komen we aan op de luchthaven van Kameroen. Wanneer het einde in zicht is, wordt iedereen wat ongeduldiger. We weten dat er nog een lange busrit van vijf uur volgt. Om dan na weer een korte nacht de fiets op te klimmen voor onze eerste rit met 1067 hoogtemeters. Snel de verplichte sneltest laten uitvoeren en die bus op, hoopt iedere deelnemer. In Kameroen zijn ze echter niet zo ingesteld op een groep van 50 exotische Belgen (of net niet?) die ook nog moeten getest worden op COVID-19 (of toch niet, we zijn ten slotte allemaal ettelijke keren gevaccineerd?). Er wordt een speciale behandeling met dito wachtrij voor ons geïnitieerd. En weer terug geannuleerd omdat de initiator niet gemachtigd is. Een deel van onze groep wordt naar een andere plek doorverwezen. En moet toch weer terugkomen. Na l​​ang wachten, veel aanpassen aan voor ons speciaal opgezette en terug afgeblazen initiatieven, worden we verzocht achteraan aan te sluiten bij de gewone wachtrij. Er wordt oppervlakkig (gelukkig!) een wisser in onze neus geduwd. Een drietal deelnemers krijgt een verzoek tot een extra betaling waarna – wanneer hier niet wordt op ingegaan – de wisser toch extra hardhandig de neus wordt ingeduwd. Gelukkig blijkt niemand besmet en mogen we allemaal naar de uitgang van de luchthaven waar we worden opgewacht door de nationale pers. Organisatoren en enkele – opvallend vaak blonde – deelnemers worden geïnterviewd voor de camera en gefotografeerd voor de geschreven pers. Na nog zo’n uurtje rijden we met de bus de nacht in (geëscorteerd door de politie om de wegen zoveel mogelijk vrij te maken) om daarna snel het bed in te duiken.

Dag 2 – Rit 1: Van Dshang naar Mbouda

Na een nachtje van zo’n 5tal uurtjes slaap krijgen we een lekker ontbijt, een locale SIM kaart, een korte briefing en een fotomoment met de ganse groep. Om 9u30 is het officiële vertrek van Vélo Afrique Kameroen ’22!

Onderweg worden we letterlijk en figuurlijk opgeluisterd door een lokaal dans- en zanggroepje om ons welkom te heten. De pers heeft zijn werk gedaan! De joie de vivre is ongelooflijk. Bewoners en winkeliers komen de straat op om ons mee dansend welkom te heten! Wij zijn een even grote bezienswaardigheden voor hen als zij voor ons. We worden veelvuldig gefilmd en gefotografeerd, dansend met de fiets naast ons, maar beduidend houteriger dan de Kameroeners!

Ook langs de weg staan overal dorpelingen te juichen om ons aan te moedigen en welkom te heten. Een plasje langs de kant is niet mogelijk. Een vrouwelijke fietsgenoot houdt het niet meer uit en krijgt te tip om te gaan plassen in de plaatselijke materniteit. Verbouwereerd keert ze terug van haar kleine boodschap, onthutst over de onhygiënische omstandigheden waarin Kameroense vrouwen moeten bevallen. Na een 20tal kilometer verlaten we dan toch de druk bewoonde wereld en fietsen op lichtglooiende hellingen en prachtige uitzichten langsheen theeplantages. Na 45 kilometer zit de eerste rit erop. Na een niet te uitbundige avond om de groep beter te leren kennen, kruipt iedereen wijselijk vroeg het bedje in voor een vervolg van onze reis.

Dag 3 - Rit 2 Van Mbouda naar Foumbot

Opnieuw worden we door de plaatselijke bevolking toegejuicht en aangemoedigd. Van overal roept men ‘Bonjour‘, ‘Courage’ en ‘Salut’. Na een eindeloos lange tocht op de asfalt, komen we aan bij de school die we sponsoren. Hartverwarmend! Ongelooflijk onroerend wanneer al de kindjes staan te juichen als we komen aangefietst. Eén voor één fietsen we onder luid applaus een platformpje op. Uitgeput als ik ben na de moordende asfaltweg, vrees ik even dat ik het platform niet zal op geraken en en plein public tegen de vlakte zal gaan. Geen ongegronde vrees, zoals later blijkt. Georges, de regio-verantwoordelijke die de werking van de school behartigt en er mee op toeziet dat de fondsen goed worden besteed, is blijkbaar even van zijn podium gevallen toen hij dit fietsend wilde oprijden. Gelukkig staat dit incident niet symbool voor de werking, zoals blijkt als we alle klasjes mogen bezoeken. Het niveau blijkt méér dan behoorlijk, af te gaan op de leerstof op het schoolbord, toegelicht door de aanwezige leraren. Al van kleuterleeftijd krijgt men tweetalig les in Frans en Engels, vanaf 10 jaar leert men de rekenregels voor de machten, de bibliotheek is toegankelijk voor zowel studenten als buurtbewoners. We worden verrast op het Belgisch volkslied, het gedisciplineerde hijsen van de Belgische vlag. De lokale pers is opnieuw aanwezig, het Bekende Kameroenschap lacht ons toe. Na het bezoek aan de school volgt nog een prachtige fietstocht doorheen prachtige natuurgebieden tot Foembot.

Dag 4 - Rit 3 Van Foumbot tot Foumban

Vandaag volgt een pittige klim naar de vulkaan. We zitten meer op hoogte in een beduidend ander landschap. De natuur is iets droger en met meer dorheid, waar voordien overal bananenbomen, avocadobomen en kokospalmen bloeiden, vinden we hier meer droge struiken die minder weelderig bloeien. Wel ontdek ik de guaves, mij welbekend van guavesap. Het blijken kleine vruchtjes te zijn met een lekkere, niet erg zoete maar eerder zurige smaak. Na de vulkaan volgt nog een stevige klim die me deze keer goed afgaat. Mijn fysiek gaat blijkbaar even op en neerwaarts als het landschap. We bezoeken het project van Georges, de regio-verantwoordelijke die ook de fondsen voor de school behartigt. Palend aan een gebouw legt hij groentetuinen aan om de plaatselijke bevolking van werk en voedsel te voorzien. Ik ga op zoek naar een plekje voor de kleine boodschap en krijg te horen ‘les toilettes sont naturalisées”. Een muurtje waarachter een gat terug te vinden is, maar waar men verder één kan worden met de natuur. Op deze korte tijd heb ik al leren genieten van zulks soort één zijn met de natuur.

Dag 5 - Rit 4 Van Foumban tot Petpenoun

Vandaag een laatste rit voor een welverdiende rustdag. Er staat ons een zware klim te wachten, met 1111 hoogtemeters en een totaal van 72 kilometer. Een eerste stop in het mierennest-drukke centrum van Foumban houden we ter hoogte van het Paleis van de Sultan die aan het hoofd van de Bamoun gemeenschap staat. Foumban is de hoofdstad van het departement Noun, gelegen in het Westen van Kameroen. De stad wordt beschouwd als de culturele hoofdstad van de kunsten van de regio. De grote culturele en ambachtelijke rijkdom van de Bamoun kan worden ontdekt vanuit het Paleis en het ernaast gelegen museum dat rijk is aan konklijke attributen en oude voorwerpen. Naast moslim is ongeveer de helft van de Bamoun christen, de meesten hiervan zijn protestant. Het museum heeft een prachtige architectuur in de vorm van een tweehoofdige slang die de kracht van de Bamoun representeert. Daarboven torent een gigantische spin uit die symbool staat voor het harde werk en de wijsheid van het volk. Eens uit het centrum, volgt een stevige klim met veel losse stenen. Het blijkt een moeilijk parcours met verschillende valpartijen. Eén deelnemer moet ter plekke genaaid worden aan de elleboog. Het is niet voor niets dat een dokter steeds achterop fietst om alle geblesseerden op te rapen en op te lappen. Zelf val ik onnozel in een plas met een bloeduitstorting tot gevolg. Het maakt mij nog voorzichtiger, waarbij ik een kort maar gevaarlijk stukje liever te voet overbrug. Op het geluid af te gaan treden we duidelijk de jungle binnen. De geluiden zijn fascinerend prachtig, het lijkt wel een tape die in de zoo wordt afgespeeld bij de reptielen en de koudbloedigen. Ongetwijfeld horen we ook slangen, naast een orkest van kikkers, krekels, vogels. Bij aankomst in Petpenoun maken we ons stilaan op voor een welverdiend feestje dat verbazingwekkend snel op gang komt! Ondanks de grote vermoeidheid gooit iedereen de beentjes volop los, ideaal om de spieren terug los te wrikken!

Dag 6 - Rustdag Petpenoun

Ik gebruik de dag in de letterlijke zin van het woord en neem voldoende tijd om goed te stretchen. We kijken uit op een prachtig meer, jammer genoeg van stilstaand water, en dus te risikant om in te zwemmen. Ik kom verder tot rust bij het zangkoor van vogelgeluiden, krekels en kikkers met een loslopend paard op de achtergrond. Ook kan ik rustig de tijd nemen om enkele schaarse kledingstukken te wassen. De fietstenuetjes worden telkens ’s avonds wel opgehaald om te wassen, maar het is enkele dagen wachten voor ze terug bezorgd worden.

Dag 7 - Rit 5 Van Petpenoun tot BANGANGTE - BAFANG

Na de rustdag een heerlijk ontbijtje van pannenkoek met fruit. Dat vervangt de klassieke eieren van elke ochtend voordien, maar wat mij wel wat zwaar op de maag ligt. Bovendien zijn de isotonen op, psychologisch alleen al een opdoffer aan de start van een 82 km tellende tocht met 1600 hoogtemeters. Bij de start brengen we opnieuw een bezoek aan de school die we steunen, een aantal kinderen die er vorige keer niet konden bij zijn hadden zo’n spijt en wilden ons ook koste wat kost zien. Opnieuw een hartverwarmend, weliswaar veel korter bezoek waarbij je de tintelende dankbaarheid en het vrolijke enthousiasme door je aderen voelt stromen. Je zou er duizelig van worden, dat overkomt me dan ook als een beangstigende mokerslag. Nog voor de eerste stop voel ik me onstabiel, ik heb duidelijk een veel te lage bloeddruk. Bij de bevoorrading val k bijna flauw, ik zet me snel op de grond. Gelukkig heeft iemand tabletten Isostar bij die hij wil delen, ik krijg ook druivensuiker, eet veel avocado met veel zout, een smos tonijn én gedroogde banaantjes! Heerlijk! Toch ben ik nog steeds helemaal leeg als ik de fiets opstap voor het vervolg. Een kleine helling is al teveel, ik stap ze te voet op. Ik geraak iéts achter op de groep, maar blijf dicht genoeg om ze niet op te houden. Na drie kwartier voel ik me duidelijk terug op krachten komen. Een verfrissend bronnetje onderweg helpt me er helemaal terug bovenop. Met heel mijn kop eronder zorgt dit voor dé heerlijkste verfrissing die ik nodig had. Het lukt me om terug goed bij de groep aan te sluiten, maar ben wel leeg bij aankomst van het hotel. Ik doe een kort dutje voor het eten om 20u. Ik doe een ministretch – meer lukt niet – en kruip boven de wol.

Dag 8 - Rit 6 Van Bangangte tot Bafang

Vandaag meer dalen dan stijgen! 1350 meter klimmen en 1500 dalen! We brengen een kort bezoek aan de prefect van de regio Bangangte om ons een hart onder de riem te steken voor de voorlaatste etappe. Na een toch weer wel stevige klim met opnieuw opstekende lage bloeddruk zien we opvallend potsierlijke villa's elkaar in sneltempo opvolgen. De lunch wordt geserveerd aan een verlaten villa met rondom prachtige uitzichten op de bergen en groene heuvels. We voetballen met de twee kindjes die daar wonen en dolblij zijn met de bal die ze van ons kregen, maar nog blijer met het stuk baguette dat hun hongerige maagje enigszins vult. We duiken een magisch tropisch regenwoud in met aanhoudend prachtig fladderende vlinders. Een laatste steile klim brengt ons bij ons bevoorradingspunt. Vanaf nu gaan we in dalende lijn via het asfalt naar een lokale bar voor brochettes en pintjes! In Bafang bezoeken we een marktje met een contractorische rijkdom van exotische lokale lekkernijen in armoedig uitgestalde kraampjes.

Dag 9 - Rit 7 Van Bafang tot Ekom

Met bang hartje fiets – de duizeligheid blijft aanhouden -klim ik de fiets op voor de laatste rit. Onderweg neem ik de tijd om eindelijk de rijkelijk groeiende papayas, avovados, kokosnoten en bananen te fotograferen. Jeroen kondigde aan dat we zouden ‘fietsen tussen de toppen van de bomen ‘ en heeft daarin niets overdreven. Onderweg ontdek ik dat groeten met ‘salut’ minder energie kost dan ‘bonjour’. Ook dit minimale verschil in energie scheelt weer een slok op de borrel. Toch gaat het goed, het tropische regenwoud geeft zoveel wonderlijke energie dat ik wel mijn tijd neem om alles genoeg te laten binnendringen, het is de laatste dag en er volgt nog een zwaar stuk! Dat uit zich een eindeloos stuk levensgevaarlijk asfalt waar ik enkele keren van de baan wordt gereden. Veiligheidshalve fiets ik dan maar in de hobbelige goot, waar is dat tropische regenwoud naartoe? Oververmoeid kom ik aan de laatste daling, die toch ook vermoeiend blijkt door de vele losse stenen die zeer belastend zijn voor polsen, lijf en leden. De vermoeidheid werkt op mijn gemoed, gelukkig is de tocht dan ook op zijn eind! I did it! De ganse rit, zonder foefelen! En beter nog: zonder accidenten, zonder genaaid te moeten worden door de dokter (want zo volgden er nog enkelen). En ik wordt beloond door een FENOMENAAL, onvergetelijk, spectaculair zicht op een gigantische waterval. Of twee. Of vier… Met prachtige regenbogen tot gevolg. Wat een schouwspel! Wat een reis! Wat een on-ge-loof-lijk avontuur!!!